[Column] Hypocriete hulp

Het is geen geheim dat veel stichtingen in deze tijden te maken hebben met teruglopende inkomsten. Sommigen, zoals het WNF en Greenpeace, verliezen tienduizenden leden per jaar. Er zijn veel verklaringen voor te geven. De eerste is natuurlijk dat we leven in economisch zware tijden. Maar het is niet de enige reden. De grote vraag is hoe de relatie nu echt is met de donateur.

Zo lijken de stichtingen nog veel te weinig de principes van crowdsourcing te omarmen; een middel dat niet alleen zorgt voor kostenbesparing maar ook voor ledenverhoging, betrokkenheid en verbeterde eindresultaten. Vele handen maken licht werk. Het is op zijn minst wrang te noemen dat juist de goede doelen, die afhankelijk zijn van de goedwillendheid van anderen, deze principes niet massaal zijn gaan inzetten.

Misschien heeft dat te maken met die hautaine geitenwollensokkenvalkuil: alleen zij mogen de wereld redden. Wij anderen mogen daarvoor betalen en aan de zijlijn klappen en buigen. Overigens is dat een instelling waarvan we weten dat deze zich sowieso meester heeft gemaakt van die sector. De hoge piefen lijken immers bijna allemaal van mening dat hun werk zodanig belangrijk is, dat bonussen ter grootte van het bedreigde Amazonegebied gerechtvaardigd moeten zijn.

Ook dat bevordert dus niet bepaald de relatie met donateurs: betalen we nou voor het redden van mens, milieu en maatschappij? Of toch voor de Maserati van de directeur?

Maar voordat ik me helemaal richt op de usual suspects, misschien wordt het tijd om ook eens in de spiegel te kijken. Hoe ‘goed’ ben ikzelf eigenlijk in mijn goede doelen gedrag? Want inderdaad… doneren aan Nepal doe je zonder na te denken. Maar die bootvluchtelingen? Die proberen ons land binnen te dringen! Te dicht bij huis!

Blijkbaar meet ik met twee maten. Maar ik sta daarin niet alleen. Terwijl de Sahara’s en Sinaïs worden gespleten door de duistere kanten van religies, twitteren we hier rustig erop los dat we die bootvluchtelingen beter kunnen laten verzuipen. Misschien moeten we met wij zeventien miljoen hartenlozen even een psychiater gaan crowdsourcen.

Gelukkig zien we nu Artsen zonder Grenzen, geheel tegen alle wetten en protocollen in van de Europese Unie, maar op eigen kracht deze arme mensen uit die boten redden. Misschien is die geitenwollensokkenvalkuil dan toch gerechtvaardigd… ik sta immers gewoon aan wal terwijl zij de wereld redden.

Hoog tijd dat wij donateurs eens de hand in eigen boezem steken. We buitelen over elkaar heen in onze duurzame claims. Maar misschien moeten we eerst het gulle geven in ere gaan herstellen.